|
Życiorys | Modlitwy wstawiennicze | Wypowiedzi o W. Malczewskiej |
Cytaty z pism W. Malczewskiej | Portrety | Artykuły i teksty |
parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Parznie
Aktualizacja: 2008.06.12
Teksty Wandy Malczewskiej
Adoracja
Godzina Adoracji, odprawionej dla uczczenia Mnie, utajonego w Najświętszym Sakramencie i dla oddania czci Matce Mojej, jest niewypowiedzianie radosna. Dusze to nabożeństwo praktykujące, są milsze dla Mnie niżeli Jan Apostoł, Mój ulubieniec, co na Ostatniej Wieczerzy położył głowę na Moim Sercu, by przeniknąć głębię Mojej miłości. Jan widział Mnie osobiście, nic dziwnego, że Mnie kochał i tulił się do Mnie. Dusze zaś Adorujące Mnie, zamkniętego w Cyborium, widzą tylko przybytek, gdzie mieszkam w postaciach sakramentalnych i słyszą tylko głos Mój wewnątrz duszy, a jednak wierzą, Że tu jestem żywy, że im wszystko dać mogę i miłują Mnie miłością wyższą..., przytulają się do stopni ołtarza Mojego z taką wiarą, jak Jan do Moich piersi i zatapiają się w głębi miłości Mojej - odchodzą stąd pocieszeni w smutkach, rozłzawieni z radości i umocnieni do wszelkich walk życiowych. Szczęśliwe te dusze... szczęśliwsze od Aniołów w Niebie... Ja też ich kocham więcej niż całe zastępy mieszkańców Nieba. Wytrwajcie w tym nabożeństwie, a ubogacę was cnotami przeciwnymi grzechom głównym. Dam wam moc do zwyciężania pokus wszelkich i cierpliwość do zniesienia wszelkich bied i prześladowań. Nabożeństwo adoracyjne rozkrzewiajcie w rodzinach i gdzie tylko możecie. Niech ono stanie się codzienną, żywotną potrzebą waszą. Obudziwszy się w nocy, przenieście się myślą do kościoła i odwiedźcie Mnie w świętym Tabernakulum, które Aniołowie we dnie i w nocy otaczają. W ciągu dnia, zajęci pracą, nie możecie pójść do kościoła. Idźcie tam myślą. Odwiedźcie Mnie. W drodze jesteście, spotkacie kościół, wstąpcie, jeśli otwarty. A jeśli zamknięty, wejdźcie tam myślą i serdeczny uczyńcie Mi pokłon. Odwiedźcie Mnie. Takie nawiedzenie każdy, nawet chory może spełnić. Gdy się to nabożeństwo rozpowszechni wśród wszystkich klas społeczeństwa w świecie, świat się odrodzi. Nastąpi braterstwo narodów, uświęcenie rodzin... Królestwo Boże zbliży się do was, o które prosicie (ale bez zastanowienia): "Przyjdź Królestwo Twoje!" W. MALCZEWSKA, Wizje, przepowiednie, upomnienia dotyczące Kościoła i Polski, opr. ks. A. Majewski, Wrocław 2005, s. 53-54
Ostatnia wieczerza
Dziś byłam w Wieczerniku. Pan Jezus siedział za stołem w pośrodku Apostołów, w szacie lnianej, białej jak śnieg, wyglądał jak kapłan ubrany w albę do Mszy Świętej. - Płaszcz wierzchni miał czerwony, przewieszony przez lewe ramię. Postać Pana Jezusa przedstawiała się bardzo majestatycznie - opisać tego niepodobna, a jeszcze trudniej opowiedzieć! - Jasność słoneczna biła od niej - w oczach malowała się nadziemska dobroć, z ust płynęły słowa gorącej miłości . Byłam tym widokiem tak zachwycona, że ręce wyciągnęłam do Pana Jezusa, jak dziecko stęsknione do matki. Pan Jezus mówił do Apostołów o zbliżającej się męce i swojej śmierci, a widząc ich smutek, pocieszał słowami, że nie zostawi ich sierotami, lecz będzie z nimi do skończenia wieków utajony w Najświętszym Sakramencie. Zachęcał ich do zgody i jedności... uczył swoim przykładem pokory - miłość wzajemną nakazał im jako obowiązek. "Po tej wzajemnej miłości poznają ludzie, że jesteście Moimi uczniami". Następnie Pan Jezus odprawił z uczniami wieczerzę starego przymierza, spożył z nimi baranka przepisanego przez Mojżesza przy wyjściu z niewoli egipskiej i tym obrządkiem zakończył ofiary Starego Zakonu, będące figurą ofiary Nowego Zakonu, która od wschodu aż do zachodu słońca będzie się odprawiać na całym świecie. Następnie widziałam, jak Apostołowie sprzątnęli kostki ze spożytego baranka, oczyścili stół, położyli czyste białe przykrycie, pozapalali lampy, pokładli biały chleb z czystej pszennej mąki, płaski na podobieństwo placków, jak wielkanocne mace żydowskie, pieczone bez drożdży i kwasu, postawili także butelki wina. Potem Pan Jezus kazał wszystkim usiąść rzędem, podać sobie miednicę z wodą; zdjął płaszcz, przepasał się długim kawałkiem płótna (ale nie tak białego, jak Jego szata) i wszystkim Apostołom począł umywać nogi. Widziałam zdziwienie Apostołów, że Pan Jezus będzie im nogi umywał, a najwięcej Piotr był zdziwiony i rzekł: "Panie, nie Ty mnie, ale ja Tobie powinienem nogi umywać". Dopiero, gdy Pan Jezus mu powiedział, że jeżeli nie pozwoli sobie umyć nóg, nie będzie miał miejsca w chwale Ojca Niebieskiego, Św. Piotr zgodził się i ucałował ręce Pana Jezusa. Myślałam, że to tylko akt pokory, lecz Pan Jezus objaśnił im, że za chwilę ustanowi Najświętszy Sakrament; Apostołów wyświęci na kapłanów i poda im do spożycia Ciało i Krew Swoją Najświętszą. Umywając im najpierw nogi, nauczy ich, że gotując się do przyjęcia Sakramentu Kapłaństwa i do przyjęcia Przenajświętszego Sakramentu, trzeba być wolnym od wszelkich grzechów śmiertelnych, mieć wstręt do grzechów nawet powszednich i mieć siłę zdeptać wszelką zmysłowość i rozkosze światowe. Po tej ceremonii Pan Jezus usiadł z Apostołami za stołem, a powstawszy podniósł ręce i oczy w niebo, głosem przenikającym na wskroś całą moją istotę, odśpiewał błagalne i dziękczynne modlitwy, wyciągnął ręce nad Apostołami i błogosławił ich. Następnie odmówił inną modlitwę. A gdy wszyscy usiedli, wziął w Swoje ręce chleb leżący na stole, błogosławił go, łamał i podawał Swoim uczniom mówiąc: "Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy, to jest bowiem Ciało Moje". Potem wziąwszy kielich z winem błogosławił i rzekł: "Bierzcie i pijcie, to jest Krew Moja, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów... to czyńcie na Moją pamiątkę". Wtedy widziałam nad głową każdego z Apostołów (oprócz Judasza) jasną gwiazdę, a w górze Aniołów ze świecami w ręku, prześlicznie śpiewających: "W Niebie Święty w Hostii Święty, w duszach niewinnych Święty Pan Bóg zastępów, pełne są niebiosa i ziemia chwały Twojej". O, jakże byłam w tej chwili szczęśliwa... tylko w Niebie będę szczęśliwsza, bo tam na wieki oglądać będę Pana Jezusa i słuchać śpiewów anielskich. Radość udzieliła się wszystkim, tylko Judasz zdenerwowany rzucał złowrogie spojrzenia na wszystkich, a szczególnie na Pana Jezusa. Spojrzenie Judasza było tak straszne, że oczy zakryłam, aby się z nim drugi raz nie spotkać. Apostołowie także byli przerażeni, Pan Jezus tylko zachował spokój i z powagą, prawdziwie Boską, odezwał się do Judasza: "Synu zatracenia, wiem, że wziąłeś od Żydów zapłatę za to, że Mnie wydasz w ich ręce. Idź prędzej... popełniłeś już dwie zbrodnie. Świętokradzko przyjąłeś Sakrament Kapłaństwa... Drugą zbrodnię popełniłeś przyjmując Sakrament Ciała i Krwi Mojej... a teraz idź, dopełnij trzeciej zbrodni, sprowadź Żydów, aby Mnie pojmali i zamordowali...Myślałam, że Judasz upadnie do nóg Pana Jezusa, przeprosi Go i zechce surową pokutą zmyć swoje zbrodnie. Ale nie! Diabeł wstąpił w jego serce, gdy przyjął świętokradzko Sakramenty Święte i w kamień je zamienił. Judasz jeszcze raz spojrzał złowrogo na całe zgromadzenie i wyszedł... Ja zapłakałam na widok zaślepienia Judasza. Sam sobie wieczną zgubę zgotował, Panu Jezusowi, który go uczynił skarbnikiem i różnymi łaskami obdarzał, wyrządził nieopisaną krzywdę, Apostołom boleść sprawił, a następnym pokoleniom dał straszne zgorszenie. O, Jezu! Jezu! Jakże mi Cię żal! Za tyle serca... za tyle miłości okazanej przed chwilą wszystkim tu zgromadzonym i wszystkim następnym pokoleniom, tak czarną niewdzięczność odbierasz...Do mnie, zapłakanej, zwrócił się Pan Jezus i rzekł: "Patrz, do czego doprowadziła Judasza chciwość i świętokradztwo! Wstąpił do grona Apostołów, bo myślał, że będę królem ziemskim a swoich zwolenników uczynię ministrami i naznaczę im wysoką pensję i będą używali rozkoszy światowych. Gdy się przekonał, że Królestwo Moje nie jest z tego świata, że moich uczniów i zwolenników czeka praca bez zapłaty pieniężnej, nędza, prześladowanie, a nawet śmierć męczeńska, wtedy postanowił odstąpić ode Mnie. Ale chciał coś przy tym zarobić. Jako skarbnik, okradał kasę ubogich, a wreszcie uległ namowom żydowskim i sprzedał mnie za 30 srebrników. - Chciwość go zaślepiła, przystąpił do kapłaństwa i w grzechach przyjął Ciało i Krew Moją. - To go ostatecznie zgubiło. Innych Apostołów powołałem osobiście do tej godności, a Judasz sam przyszedł. - Nie chciałem go przyjąć, bo wiedziałem, z jaką intencją przychodzi i jak zakończy swój urząd. - Lecz usilnie proszony, przyjąłem go, aby inni mieli przykład, że do kapłaństwa wdzierać się nie można, lecz oprócz pobożności i nauki, trzeba być wolnym od grzechów cielesnych, od pychy, chciwości i od zamiłowania w światowych rozkoszach, trzeba być człowiekiem umartwionym, gotowym na wszystkie niedostatki, a nawet na śmierć dla Imienia Mego i w obronie wiary. Powiedz księdzu proboszczowi, żeby wśród zdolnych, czystych i pracowitych młodzieńców upatrywał kandydatów do seminarium, poddawał im myśl poświęcenia się stanowi duchownemu, ale nie namawiał i nie zmuszał. Zgłaszających się niech dobrze zbada, czy mają powołanie, niech im przedstawi, że w kapłaństwie trzeba wypełnić ślub dozgonnej czystości. Kto się nie zlęknie, owszem jest pewny, że tego ślubu dotrzyma, niech wie, że go Bóg powołuje. Seminarium nie jest domem poprawy, lecz szkołą udoskonalenia i oświecenia młodych lewitów, posiadających już ugruntowane cnoty chrześcijańskie, gotowych do poświęcenia wszelkiego rodzaju. - Takim tylko niech daje świadectwa moralności i wysyła do biskupa. Jeżeli spotkasz rodziców, kształcących syna na księdza, powiedz im, żeby go nie namawiali - a tym bardziej nie zmuszali; niech się sam namyśli, niech się zapozna z jakim gorliwym i świątobliwym kapłanem i przypatrzy się jego codziennemu życiu; niech się często u niego spowiada, a rodzice niech się modlą w jego intencji. Niech nie liczą, że syn zostawszy księdzem, będzie im dostarczał pieniędzy, bo księdza nie święci się na kupca, by zbierał kapitał i wzbogacał rodzinę. Judasz tak myślał i dlatego został świętokradcą i zdrajcą. Ksiądz po wyświęceniu staje się ofiarą całopalną na Moim ołtarzu, jak ja stałem się ofiarą na ołtarzu Ojca Mojego Niebieskiego. Jego ojcem i matką, siostrą i bratem jest Kościół Święty, a dziećmi jego są wierni, dla których ma pracować, dawać dobry przykład i uczyć, jak mają zdobywać bogactwa duszy, tj. cnoty, za które kupią sobie dobra w Królestwie Niebieskim. Ksiądz, przyjmujący święcenia z wyrachowania materialnego, z namowy lub przymusu, będzie na pewno jawnym lub skrytym Judaszem, ale kapłanem według Serca Mojego nie będzie. - Taki kapłan nie będzie pasterzem Moich owiec, Krwią Moją odkupionych, lecz trucicielem i rozbójnikiem. Zewnętrznie będzie się starał zachować pozory gorliwego pasterza, czasami podniesie głos na ambonie przeciwko występkom, ale w skrytości będzie gorszycielem i nie dla Mnie, lecz dla szatana będzie łowił dusze. - W każdy czwartek wysłuchasz Mszy Świętej i przyjmiesz Komunię Świętą za tych kapłanów i na wynagrodzenie świętokradzkich Komunii." Dalej Pan Jezus mówił: "Judasz nie tylko Sakrament Kapłaństwa, lecz i Sakrament Ciała i Krwi Mojej przyjął świętokradzko. - Ta druga zbrodnia zaślepiła go i przemieniła w zdrajcę. Oto masz jawny dowód, jak straszne są skutki niegodnego przyjęcia Komunii Świętej... jakie to okropne świętokradztwo. Judasz, przy-jąwszy świętokradzko Komunię Świętą, zamordował Mnie w swoim wnętrzu - a teraz oddawszy Mnie w ręce Żydów, zamorduje Mnie na Krzyżu. Powiedz księdzu proboszczowi, aby jak najczęściej mówił do ludzi o Najświętszym Sakramencie, że tam jestem obecny Duszą, Bóstwem i Ciałem, że pragnę, aby wszyscy jak najczęściej przystępowali do Komunii Świętej, ale bez grzechu, z sercem miłością gorejącym; z duszą pragnącą Mnie przyjąć. Przed Komunią Świętą niech się dużo modlą i starają o skupienie wewnętrzne... o żal serdeczny za popełnione grzechy... niech odczuwają w sobie głód duchowy i niczym nieugaszone pragnienie spożywania tego Anielskiego Pokarmu, bo jak pokarm codzienny spożyty bez apetytu nie wyjdzie na zdrowie ciału, ale może nawet zaszkodzić, tak pokarm duchowy, który Ja daję w Komunii Świętej, spożyty bez pragnienia, a tylko ze zwyczaju, zbawiennych skutków duszy nie przyniesie. Po Komunii Świętej niech nie wychodzą zaraz z kościoła, niech się pomodlą dłuższy czas, dopóki przyjęta Komunia Święta nie rozpłynie się w ich wnętrznościach, dopóki Krew Moja nie przejdzie do ich serca i nie odnowi ich krwi, z serca wypływającej i ożywiającej całe ciało. Niech zapomną o interesach domowych, a ze Mną obecnym w ich duszy niech serdecznie i szczerze porozmawiają. Rozkosz Moja być z synami ludzkimi, słuchać ich próśb i dawać im skuteczne rady. Do tego mają najlepszą sposobność, gdy Mnie przyjmą w Komunii Świętej. Jak mnie to boli, gdy lud podczas odpustu biegnie do Komunii Świętej prosto od kramów, rozproszony i bez modlitwy ciśnie się do Komunii Świętej ze śmiechem i żartami; albo gdy po Komunii Świętej ludzie wychodzą z kościoła bez pomodlenia się, idą do kramów i kłócą się z przekupkami. - A jeszcze więcej Mnie boli, gdy idą do szynku na, poczęstunek. To samo robią w dni targowe w miastach. Cisną się do konfesjonałów i do Stołu Pańskiego, a myślą, jak by co sprzedać lub kupić. Czy spowiedź tych ludzi może być dobra? A czy Komunia Święta z takim roztargnieniem przyjęta może być dobra? Niech tak poucza ksiądz proboszcz i ty pouczaj, gdzie możesz. Ci, którzy chcą codziennie, a choćby kilka razy na tydzień przyjmować Komunię Świętą, powinni się wyróżniać w codziennym życiu od swoich sąsiadów. Powinni być pobożniejsi, pokorniejsi, łagodniejsi, cierpliwsi. Powinni więcej pracować nad zmysłowością ciała i panować nad namiętnościami. Skoro się przebudzą rano, powinni myśl swoją zwrócić do Mnie, utajonego w Najświętszym Sakramencie; przed pójściem do kościoła powinni unikać swarów i starać się o skupienie ducha. Po powrocie z kościoła powinni zachować to samo skupienie i wszelkie zajęcia domowe załatwiać spokojnie bez krzyków. Straszne to jest zjawisko, gdy osoby codziennie przyjmujące Komunię Świętą, niczym nie różnią się od innych, bo dają świadectwo o sobie, że Mnie niegodnie przyjmują, a kto Mnie niegodnie przyjmuje, nie będzie miał cząstki ze Mną w Niebie i może go spotkać los Judasza". Po tych słowach Pan Jezus zwrócił się do Apostołów i rzekł: "Niedługo, a już Mnie nie ujrzycie, i znowu niedługo, a ujrzycie Mnie, bo idę do Ojca" (J 16,16). Pan Jezus powstał i wyszedł z jedenastu Apostołami (Judasz, jako zdrajca już wyszedł do Żydów) i doszedł z nimi do bramy ogrodu - tu ich zostawił, a wziął tylko z sobą Piotra, Jakuba i Jana i z nimi wszedł do ogrodu. - Wieczór już zapadł... Widziałam, że wszyscy Apostołowie płakali. Tamże, s. 58-63
Żal Piotra
Widziałam Piotra, gdy się wmieszał w niewłaściwe towarzystwo i zaparł się trzykrotnie Pana Jezusa, nim kogut zapiał. "Nie znam tego człowieka" powiedział. To zaparcie się Piotra było dla mnie sztyletem, przebijającym serce... więc nie tylko Judasz jest zdrajcą, ale i ty Piotrze? Więc wszyscy Pana Jezusa opuścicie... W tym moim bólu spojrzałam w stronę, dokąd Pana Jezusa prowadzono. Pan Jezus przechodząc, spojrzał na Piotra i tym spojrzeniem przypomniał mu obietnicę niedawno daną: "Panie, ja Cię tak miłuję, że choćby się Ciebie wszyscy zaparli, ja się nie zaprę... na śmierć z Tobą pójdę". "Piotrze! Nim kur zapieje, trzykroć Mnie się zaprzesz". Kur zapiał, a Pan Jezus spojrzał na Piotra, którego oczy spotkały się z tym spojrzeniem. Przypomniał sobie swoją obietnicę i przepowiednię Pana Jezusa, rozpłakał się serdecznie, porzucił towarzystwo, które go do zaparcia się Pana Jezusa doprowadziło. .. poszedł za Panem Jezusem i do śmierci nie przestał płakać. W tej chwili przypomniałam sobie, ile to ludzi teraz zapiera się Pana Jezusa i zawołałam: "Panie, gdybyś spojrzał na nas, jak na Piotra, wszyscy byśmy się nawrócili..." Pan Jezus mi odpowiedział: "Na Piotra raz spojrzałem, a na dzisiejszych zaprzańców spoglądam z każdego Krzyża; spoglądam z Hostii Świętej, gdy Ją kapłan we Mszy Świętej podnosi; spoglądam z Komunii Świętej, gdy ją ksiądz rozdaje i mówi: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata"; spoglądam często i mówię do duszy: "Grzeszniku, przy Chrzcie Świętym przyrzekłeś mi miłość, przy Spowiedzi Świętej, gdyś żebrał o rozgrzeszenie, przyrzekłeś, że będziesz wierny aż do śmierci, a gdzie są te obietnice i przysięgi? Zapierać się Mnie, jak Piotr, grzesznicy umieją, ale płakać jak Piotr, choć na nich spoglądam, nie chcą... ile razy spojrzysz na mnie rozpiętego na Krzyżu, lub utajonego w Najświętszej Hostii, odnawiaj wiernie złożone mi przyrzeczenia". "Panie, serdeczne łzy żalu i wdzięczności... łzy nad męką Twoją wylane są szczególnym darem łaski Twojej, a więc błagam o ten dar, a płakać będę". "Otrzymasz, o co prosisz" rzekł Pan Jezus. Odtąd na widok Krzyża lub Hostii Świętej zawsze serce mi płacze i oczy zachodzą łzami. Tamże, s. 65-66
Biczowanie
Rozpoczęło się straszne widowisko, nieznane dotąd ani ludziom, ani Aniołom. Naprzód wystąpili dwaj kaci z rózgami kolczastymi, później bili Pana Jezusa z całej siły od szyi aż do ostatniego palca u nóg tak, że zostało zryte całe ciało ranami jak rola bronami. Po tych zbirach przystąpili dwaj inni i dalej bili Pana Jezusa batami skręconymi z powrozów zakończonych żelaznymi haczykami. Haczyki te za każdym uderzeniem rozrywały Ciało Pana Jezusa pocięte rózgami i rozrzucały na wszystkie strony. Kiedy się ci oprawcy zmęczyli, przystąpili inni z żelaznymi, ostrymi łańcuszkami, którymi jak nożami krajali Przenajświętsze Ciało Zbawiciela. Wreszcie przystąpili kaci z rzemiennymi dyscyplinami, zakończonymi ołowianymi kulkami. Za każdym uderzeniem rany się powiększały, ciało coraz więcej odpadało. Wiele ran było wielkości sześciu cali, a głębokość ich dochodziła do samych kości. Całe Ciało Pana Jezusa, oprócz głowy, było pokryte ranami i sińcami, bardziej podobne do jakiejś masy bezkształtnej niźli do człowieka. I tak stał Pan Jezus w kałuży własnej Krwi, a była chwila, że biedny Jezus nie mógł ustać, gdy sił mu już zabrakło... upadł na ziemię na kolana... ręce mając przywiązane do słupa i zawisł na słupie jakby nieżywy. Widziałam, jak jeden z katów kopnął Go kilka razy nogą. Na widok tego nieludzkiego czynu, na widok strasznych ran, okrywających Ciało Pana Jezusa, serce mi bić przestało z nadmiaru boleści... skamieniałam... wyciągnęłam ręce do Jezusa, chcąc rany Jego opatrzeć i zapłakałam gorzkimi łzami. Gdy mnie Anioł-Stróż ocucił, usłyszałam naradę katów, zastanawiających się, co by jeszcze wymyślić, aby powiększyć męki Jezusa i dogodzić Żydom, którzy im za to zapłacili. "Królem się mianował - zawołał jeden .- więc Go ukoronować". "Dobra myśl" - powtórzyli inni - i zaraz się zabrali do spełnienia tego barbarzyńskiego projektu. Odwiązali Pana Jezusa od słupa, posadzili Go na ostrym kamieniu polnym niby na tronie; okryli Go starą czerwoną płachtą niby płaszczem królewskim. Płachta ta, brudna i gruba, przylgnęła do zranionego Ciała Pana Jezusa i zadawała Mu straszny ból. Wyszydzając Jego władzę królewską, związali Mu ręce i włożyli w nie trzcinę niby berło królewskie. Na głowę wtłoczyli koronę, uwitą z gałęzi kolczastej akacji. Grube kolce tej korony porozrywały Ciało i przebiły czaszkę aż do mózgu. Zranione zostało czoło, skronie, oczy, uszy i szyja. To wszystko sprawiło Panu Jezusowi niesłychane boleści; oblany krwią podobny był do krzaka czerwonego, pomalowanego czerwoną farbą. Wreszcie podchodzili do siedzącego Pana Jezusa i uderzali laskami w koronę wbijając głębiej jej kolce w Jego głowę. Naigrawając się z cierpiącego Zbawiciela klękali przed Nim, pluli Mu w twarz i mówili: "Witaj Królu". Jezus milczał... w tym jednak milczeniu wyczytałam skargę: "Obaczcie, a przypatrzcie się, jeżeli jest boleść, jako boleść Moja... Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił... czemem zasmucił, albo w czym zawinił..."Widząc tę straszną zniewagę Pana Jezusa, słysząc różne bluźnierstwa przeciwko Niemu, czytając w Jego milczeniu skargę zbolałego serca, upadłam na kolana, zalana łzami żalu i boleści i zawołałam: "O, Jezu! Jasności ojcowska, śliczności świata wiecznego; ozdobo i rozkoszy nieba, najpiękniejszy z synów ludzkich... najczystszy i niepokalany Baranku, cierpisz za grzechy całego świata! Jakie to grzechy były główną przyczyną, że Ty, świętością przewyższający wszystkich Aniołów, dałeś się z szat obnażyć i pozwoliłeś w taki sposób skatować Najświętsze Swoje Ciało i cierniem zranić swoją głowę! Panie! Gdyby mnie Twoja łaska nie wspierała, byłabym skonała na widok okrutnego biczowania i koronowania.. ."Na tę prośbę otrzymałam odpowiedź: "Każdy grzech, jako bunt stworzenia przeciwko Stwórcy, jest ciężką zniewagą Jego Majestatu. Ale najcięższą zniewagą są grzechy popełnione przeciwko szóstemu i dziewiątemu przykazaniu Bożemu, tj. grzechy rozpusty cielesnej. Wszakże wiesz o tym, że człowiek jest stworzony na obraz i podobieństwo Boga, że przez Chrzest i Komunię Świętą jest we Mnie wszczepiony i jego członki stały się Moimi, i że jest Kościołem Ducha Świętego. Zatem, kto popełnia grzech cielesny, ten znieważa bardzo ciężko wszystkie Trzy Osoby Boskie. Znieważa Boga Ojca, bo oddając swe ciało na rozpustę, siebie jako obraz Boży rzuca w błoto. Znieważa Syna Bożego, bo oddając się rozpuście cielesnej zbeszczeszcza Jego członki. - Znieważa Ducha Świętego, bo grzesząc cieleśnie gwałci Kościół Jego. Czy ten grzech popełnia ktoś, kto jest w stanie wolnym, czy w małżeńskim, w każdym razie grzeszy ciężko, śmiertelnie. .. znieważa bowiem Boga w Trójcy Świętej Jedynego i zasługuje na wieczne potępienie"."Aby naprawić krzywdę wyrządzoną Bogu przez grzechy rozpusty i aby grzesznikowi wyjednać przebaczenie, potrzeba było, abym ponosił katusze biczowania, podczas którego cierpiałem moralnie, stojąc obnażony wśród tłumu rozpustników urągających Mi. Cierpiałem jizycznie - bo jak widzisz - ciało moje okryli ranami i sińcami. Ty odczułaś mękę Mojego Ciała... odczułaś ból Mego serca, że człowiek, najwspanialsze Boskie stworzenie... mieszkanie Trójcy Świętej, przez cudzołóstwo i wszelką nieczystość stał się gorszy od nierozumnego zwierzęcia.Za grzechy rozpusty cały świat został ukarany potopem, a Sodoma i Gomora ogniem siarczystym. Jeżeli ludzie tych zbrodni nie porzucą, będą karani krwawymi wojnami, zaraźliwymi, śmiertelnymi chorobami i różnymi innymi klęskami; wylewem wód, posuchą, głodem, aby roztyłych rozpustników brakiem chleba sprowadzić na drogę moralności. A jeżeli i to nie powstrzyma ludzi od rozpusty, powymierają całe rodziny... zmarnieją całe państwa..."."Powiedz księdzu proboszczowi, aby w skromny, ale ognisty sposób, nie zaniedbał karcić rozpustników i rozpustnice. Niech upomina rodziców, aby się skromnie zachowywali wobec dzieci i czuwali nad ich postępkami w domu i poza domem i aby do domów nie wprowadzali gorszycieli."Niech się potworzą stowarzyszenia niewiast i mężczyzn różnych stanów, ale jednego ducha, pod opieką Mojej Matki Niepokalanie Poczętej w celu tępienia rozpusty, a krzewienia cnoty czystości i bronienia jej. Kto Boga i Ojczyznę kocha, zaklinam go na Moje okrutne biczowanie i cierniem koronowanie, niech się stanie członkiem tego stowarzyszenia, niech sam strzeże cnoty czystości, a tępi rozpustę i drugich do tego zachęca... I tak uleczy Moje, nad wyraz bolesne rózgi".Gdy Pan Jezus to mówił, zrobiło się dość cicho na placu, bo żydowska starszyzna zajęta była rozprawą u Piłata, (na co gawiedź zwróciła uwagę i jakby na chwilę zapomniała o na wpół tylko jeszcze żywym Panu Jezusie), wywierając na niego nacisk, aby podpisał wyrok śmierci, wydany na Pana Jezusa przez arcykapłanów żydowskich, bali się bowiem, aby Piłat nie uwolnił teraz Pana Jezusa.Kiedy Pan Jezus wypowiadał ostatnie słowa, nastąpiła cudowna przemiana, cudowniejsza niż na górze Tabor. Ciało Pana Jezusa stało się jasne jak błękit nieba podczas pogodnej nocy. Rany przemieniły się w świecące gwiazdy, a im większa była rana, w tym jaśniejszą i większą gwiazdę się przemieniła; korona cierniowa na głowie przemieniła się w koronę złotą, drogimi kamieniami wysadzoną. Kolce cierniste korony przemieniły się w promienie słoneczne. Trzcina w rękach przemieniła się w Krzyż błyszczący z napisem: "Krzyżem zamknąłem piekło, a otworzyłem niebo". Płachta czerwona, brudna, okrywająca zranione Ciało Pana Jezusa, przemieniła się w jasny, przeźroczysty obłok, przez który widoczne były wszystkie gwiazdy okrywające Ciało Pana Jezusa. Kamień, na którym siedział Pan Jezus, przemienił się w tron kryształowy przybrany złotem, perłami i różnymi kamieniami. A mój najdroższy Jezus siedział na tym tronie w majestacie Króla, któremu niebo i ziemia są posłuszne, a w ręce trzymał błyszczący Krzyż, godło swej męki.W tej chwili zjawił się chór Aniołów ze Świętym Michałem Archaniołem na czele. Święty Michał z głęboką pokorą upadł na kolana i odezwał się w te słowa: "Jezu, najpotężniejszy nasz Królu! Dla pocieszenia Cię w Ogrójcu, byłem posłany przez Ojca Twego Niebieskiego; dziś staję przed Tobą w otoczeniu Aniołów dla oddania Ci czci, uwielbienia, miłości i powinszowania zwycięstw odniesionych dotąd nad piekłem i jego służalcami. Zwycięstwa ostatecznego oczekuje niebo i ziemia, oczekują dusze w otchłani będące"."Zwycięstwo to jest już bliskie... O, jakże się radujemy! Twoje ubóstwione człowieczeństwo zostało sponiewierane przez zaślepioną Synagogę i przekupionych przez nią służalców piekła. Za to my przybyliśmy z polecenia Ojca Twego Niebieskiego, aby Cię uwielbić i uczcić najgłębszym hołdem. Padamy więc przed Tobą wszyscy na kolana, schylamy pokornie czoła... i napełnieni najgorętszą miłością śpiewamy: "Królowi wieków Nieśmiertelnemu i Niewidzialnemu, samemu Bogu cześć i chwała na wieki wieków. Amen. Wychwalamy Cię, błogosławimy Cię... niech będzie Imię Twoje błogosławione teraz i na wieki wieków. Amen. Tyś jest początek i koniec, który był i który przyjdzie. Wszechmogący!... Wszystkie narody upadną do nóg Twoich, będą wysławiały Wszechmocność Twoją i Majestat Świętości Twojej, a nieprzyjaciele Twoi zostaną pohańbieni i zawstydzeni".Po Aniołach, w takim samym porządku oddawali cześć Panu Jezusowi święci Starego Zakonu, wołając ze łzami w oczach, podnosząc ręce ku Jezusowi: "O, Panie, Królu i Wybawco nasz! Myśmy Cię z tęsknotą oczekiwali i wyglądaliśmy dnia, kiedy przyjdziesz i otworzysz nam bramy otchłani. Spełniła się nasza nadzieja... Dziękujemy Ci za Twą Mękę, bo przez nią otworzysz naszą otchłań i wprowadzisz nas do nieba. O, bądź uwielbiony, bądź błogosławiony na wieki... Sława Twojego Imienia rozejdzie się po całym świecie i wszystkie pokolenia wielbić Cię będą i będą się bały Twojej potęgi. Nieprzyjaciele Twoi chcieli Cię poniżyć... Tyś skruszył ich pychę i pokazałeś im, że Tyś wszechmocny, co stworzył niebo, ziemię i wszystko, co się na nich znajduje, że Tobie się należy wszelka cześć i chwała! Wszystkie narody, któreś stworzył przyjdą i pokłonią się Tobie, Panie..." Pan Jezus podniósł ręce i udzielił wszystkim błogosławieństwa.W tej chwili ocuciłam się... podniosłam się napełniona dziwną radością i zawołałam: "Wielbij duszo moja Pana... Wielbij Chrystusa, Króla w koronie... i ucałowałam Krzyż stojący na stoliku przy łóżku dziękując Panu Jezusowi za to, co widziałam i słyszałam. - Udałam się na Adorację do Kościoła, po Adoracji do chorych".Tamże, s. 72-77
Cyrenejczyk
Oprawcy prowadzili Go środkiem drogi, gdzie były wyboje i sterczały kamienie, a sami szli bocznymi ścieżkami. Trzymając końce powrozów opasujących Pana Jezusa, bezlitośnie je naciągali i szarpali Nim. Widziałam, jak Pan Jezus osłabiony głodem i upływem krwi, upadał pod Krzyżem, a Żydzi Go szarpali, kopali, bili i zmuszali do prędkiego powstania. Przy jednym takim upadku złamał sobie kość obojczykową po lewej stronie szyi, przy drugim rozbił sobie czoło nad okiem o kamień sterczący na drodze. Rana była na dwa cale szeroka, głęboka do kości, a Żydzi, zwłaszcza dorastające chłopaki, śmiali się i błotem ciskali na upadającego Zbawiciela.Przy następnym upadku już się Pan Jezus nie mógł podnieść... a oprawcy gwałtem zmuszali Go do powstania. Ach! Nigdy nie zapomnę spojrzenia Pana Jezusa na otaczający Go tłum ludu... w tym spojrzeniu wyczytałam nieopisany ból i skargę zbolałego serca: "O ludzie! Czy już w was zamarły wszelkie uczucia ludzkie? Czy serca wasze zamieniły się w twarde i zimne głazy?" Lecz w tym wejrzeniu wyczytałam i miłość dla wszystkich Go otaczających... Wy się nade Mną znęcacie, na śmierć Mnie prowadzicie, a Ja lituję się nad waszym zaślepieniem; Moją męką chcę was wykupić z niewoli szatana, obmyć was z grzechów i otworzyć Niebo Krzyżem, który Mnie przyciska. Oprawcy nie zrozumieli spojrzenia Pana Jezusa, ale ponieważ zbliżał się sabat i przed sabatem trzeba było wykonać wyrok śmierci, szukali człowieka, który by podniósł Pana Jezusa i jakiś kawałek drogi niósł za Nim Krzyż. Nadarzył się Szymon Cyrenejczyk, poganin, udający się do miasta w poszukiwaniu ogrodu do wydzierżawienia - przytrzymano go i kazano mu podnieść Chrystusa. Chrystus spojrzał na niego - i spojrzenie to zrozumiał Szymon, poznał od razu tajemnicę Krzyża i rozkochał się w Panu Jezusie i stał się jego miłośnikiem. Widziałam, jak Go serdecznie podniósł z ziemi, otrząsnął z Niego błoto, a potem z radością wziął Krzyż na swoje ramiona i szedł obok Chrystusa, czerpiąc z Niego siłę...Słyszałam, jak mówił do Pana Jezusa: "Przepraszam Cię, Jezu, że za pierwszym żądaniem Żydów nie pospieszyłem Ci z pomocą, dopiero zmuszony przez nich przyszedłem, bom Cię nie znał. A teraz poznawszy Cię w tak okropnym stanie i wśród ludzi tegoż samego co Ty narodu, któremu tyle dobrodziejstw wyświadczyłeś, a oni taką nienawiścią Cię otoczyli, że wymogli od Piłata podpisanie wyroku śmierci, na jaką skazują najniższego rzędu niewolników, a przed wykonaniem tego wyroku w tak nielitościwy sposób znęcają się nad Tobą, doszedłem do przekonania, że jesteś Bogiem ukrytym w ludzkim ciele... To moje przekonanie potwierdził Twój wzrok, przenikający do głębi całą moją istotę. Wydawało mi się, że Twojego Krzyża, który na mnie włożono, nie uniosę, a tymczasem łatwo go niosę, bo Ty, Panie, przy mnie idziesz. Nie odstępuj mnie, a do końca życia poniosę go z weselem..."Słysząc to wyznanie Szymona, rzekłam: "Dlatego Wielu stroni od Pana Jezusa, bo Go nie znają, ale gdyby przyszli pod Krzyż i spojrzeli w oczy ukrzyżowanemu Zbawicielowi, poznaliby Go i wszelkie krzyże, utrapienia, choroby i niepowodzenia znosiliby z weselem, gdyby szli obok Pana Jezusa i widzieli w Nim Boga w ciele ludzkim dla nich cierpiącego... O! nie narzekajmy w utrapieniach, nie bluźnijmy, lecz jak Cyrenejczyk mówmy: .Nie odstępuj mnie Panie, bądź mi towarzyszem w trudnej mojej pielgrzymce życiowej, a z weselem Krzyż ten poniosę."...Cyrenejczyk byłby z ochotą niósł Krzyż za Panem Jezusem na samo miejsce ukrzyżowania, ale mu Żydzi nie pozwolili. Dopóki Piłat nie podpisał wyroku śmierci, Żydzi chcieli, aby Pan Jezus skonał przy biczowaniu, lecz gdy Piłat podpisał, nie chcieli, aby umarł na drodze, gdyż pragnęli Go widzieć przybitego do Krzyża na miejscu, gdzie tracili największych zbrodniarzy. Dlatego dali Mu pomocnika na krótką chwilę, by nabrał sił, a potem na nowo kazali mu dźwigać Krzyż, łoże śmiertelnej boleści, aby na nim życie zakończył. Cyrenejczyk na rozkaz Żydów oddał Krzyż Panu Jezusowi, ale pozostał Jego wyznawcą, za przykładem ojca poszli dwaj jego synowie: Aleksander i Rufus wszyscy trzej zostali chrześcijanami i dla Chrystusa męczennikami."Gdy najdroższy mój Jezus leżał na ziemi, a Żydzi szukali pomocnika, sercem i duszą przeniosłam się ku Niemu i z najgłębszą pokorą uklękłam przed Nim, ucałowałam Jego ręce i nogi i ze łzami zapytałam: "Proszę Cię, mój najdroższy Zbawicielu, powiedz mi, za jakie grzechy cierpisz te okropne zniewagi?" "Dziecię moje, odpowiedział Pan Jezus, wiem, że nie ciekawość nasunęła ci to pytanie, lecz serdeczne współczucie dla Mnie i wola stanowcza unikania grzechów, będących przyczyną fałszywego oskarżenia i wydania niesprawiedliwego wyroku. Przyczyną tego, jak i całej Mojej męki, są wszystkie grzechy, lecz szczególnie grzechy sądownictwa. Przyszedłem na świat zaszczepić wśród ludzi miłość Boga i bliźniego; wykorzenić nienawiść, zazdrość i wszelką złośliwość pogańską, przyszedłem wprowadzić sprawiedliwość. A czy świat przyjął Moją naukę? Czy ustały kłótnie, nienawiść, zemsty i procesy?""Gdzie jest sprawiedliwość w sądach, gdzie uczciwość u oskarżycieli, świadków i obrońców? Przekupstwa i fałsze spostrzegać się dają na każdym kroku. Skarżący piszą skargi przesadzone, a często fałszywe. Oskarżeni wszystkiemu zaprzeczają. Jedni i drudzy stawiają świadków przekupionych i często świadczących o tym, czego nie widzieli, a tylko od kogoś słyszeli, a co najgorsze, że to przysięgą potwierdzają całując Krzyż Mój kłamliwymi ustami. Obrońcy podejmują się bronić największych nawet zbrodniarzy, byle im zapłacili. Sędziowie nieraz, wbrew własnemu przekonaniu, wydają wyroki. Sprawy przeciągają się bez końca, jeden drugiego chce koniecznie zniszczyć, zapominając o Moim upomnieniu: .0d-puść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom. Krzyki, jakie słyszałem na podwórzu Piłata, rozlegają się w sądach, a karczmy wtenczas przepełnione są pijanymi, ile przekleństw i bluźnierstw tam się wówczas popełnia?!"Za to cierpię fałszywe oskarżenia świadków przekupionych przez faryzeuszów; za to otrzymałem wyrok niesprawiedliwy. Jam wszystkie grzechy na siebie przyjął i za nie karę ponoszę"."Powiedz księdzu proboszczowi, aby starał się ludziom często objaśniać ósme przykazanie Boskie i o ile może, powstrzymywał procesy i niezgody w parafii i w rodzinach. Ty zaś pomagaj mu w tej pracy swoimi modlitwami, a ulżycie moim cierpieniom.Tamże, s. 81-84
Spotkanie z Matką
Dziś widziałam spotkanie Pana Jezusa z Jego Najświętszą Matką w drodze na Kalwarię. Okropnie bolesne było to spotkanie. - Nie wiem, czy będę w stanie powtórzyć wszystko, co widziałam i słyszałam. Żydzi nie tylko Pana Jezusa znienawidzili i chcieli się Go pozbyć, lecz i tych wszystkich, co byli blisko Jego osoby. Najzłośliwiej patrzyli na Jego uczniów, Apostołów, Matkę Jego i krewnych. Zaraz przy pojmaniu Pana Jezusa widziałam, jak faryzeusze wysyłali na wszystkie strony opłaconych szpiegów z poleceniem, aby zwracali uwagę na przechodniów, zwłaszcza na mężczyzn i podsłuchiwali, co mówią. Podejrzanych o sprzyjanie Panu Jezusowi kazali aresztować. Dlatego Apostołowie i uczniowie rozeszli się, pozostali tylko niektórzy, jak Jan i Piotr, ale szli z daleka, bojąc się, aby ich nie pojmano.Matka Najświętsza z boleścią serca pożegnała się z Panem Jezusem, gdy wychodził modlić się na górę Oliwną, pozostała z krewnymi w mieście. Pan Jezus nie wziął Jej ze sobą, bo jako arcykapłan Nowego Przymierza, gotując się do złożenia z Siebie Bogu Ojcu ofiary całopalnej, chciał być sam z Bogiem," bez rodziny. - Tym odosobnieniem chciał przypomnieć to, co powiedział w Świątyni Jerozolimskiej do Matki swojej: "Czy nie wiecie, że w tych rzeczach, które są Ojca mojego, potrzeba, abym był?" Matka Najświętsza pamiętała o tym, co wyrzekła do Anioła, zwiastującego Jej poczęcie i urodzenie Syna: "Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego... Zgadzam się z wolą Twoją, Ojcze Niebieski..." Pamiętała i o słowach Symeona, gdy Dziecię Jezus wziął na Swoje ręce i rzekł: "Oto ten przeznaczony jest na upadek i powstanie wielu w Izraelu, i na znak któremu sprzeciwiać się będą", a zwróciwszy się do Matki Najświętszej, rzekł: "Duszę Twą własną przeniknie miecz". Najświętsza Maryja Panna, wspomniawszy na te wszystkie słowa przyjęła z najgłębszą pokorą straszny cios, jaki Ją spotkał.Całą noc z czwartku na piątek widziałam Ją zatopioną w modlitwie, słyszałam Jej westchnienia: "Ojcze Niebieski! Wybrałeś mnie na Matkę Syna Swojego, a teraz mi Go zabierasz... czynisz z Niego Ofiarnika i całopalną Ofiarę na przebłaganie Majestatu Twojego za grzechy całego świata. Jako służebnica Twoja zgadzam się z Twoją wolą i chętnie Go oddaję, ale jako Jego Matka boleję bardzo, bo widzę okrutną Jego mękę. Nie byłam osobiście w Ogrodzie Oliwnym, gdzie Go pojmano, ale w duszy mojej widziałam, co się tam działo. Widziałam Jego walkę wewnętrzną, lęk, krwawy pot spływający na ziemię. Widziałam, jak Go wiązali na dany znak przez Judasza, jak Go oprowadzano po ulicach miasta do niesprawiedliwych sądów, starozakonnych kapłanów: Kaifasza i Annasza. Słyszałam fałszywe oskarżenia i wyrok śmierci wydany przez Synagogę. Widziałam, jak Go sługa arcykapłana policzkował. Widziałam, jak Go skazano na całą noc ciężkiego więzienia, gdzie pospólstwo naigrawało się z Niego, biło Go i w straszny sposób znęcano się nad Nim... Widziałam Go dziś rano (w piątek), jak wyprowadzono Go z więzienia, skrępowanego powrozami. Widziałam, jak prowadzono Go do Piłata, aby potwierdził wyrok śmierci, wydany przez Synagogę. Piłat nie znalazłszy w Nim winy, odesłał Go do Heroda, a ten kazał Go ubrać w białą szatę, ogłosić głupcem i odesłał z powrotem do Piłata, który kazał Go okrutnie ubiczować. Widziałam Go biczowanego, cierniami koronowanego, stojącego w kałuży własnej krwi... Chciałam tam pójść, podzielić mękę mojego Syna, ale mnie nie wpuszczono. Dusza moja zamienia się w morze boleści. Teraz prowadzą Go na śmierć krzyżową... Pójdę za Nim... On na krzyżu, a ja pod krzyżem będziemy umierać..."Te jęki duszy Matka Najświętsza powtarzała zalana gorzkimi łzami... Potem podniosła się bardzo osłabiona i poczęła wybierać się w drogę. Wzięła wierzchnie okrycie koloru granatowego, szyję owinęła dość długim szalem z cienkiego, lnianego białego płótna, głowę nakryła szafirową, cienką i dużą chustką. Twarz Jej była blada, wychudła, jakby po długiej, ciężkiej chorobie, zalana obfitymi łzami, przejęta strasznym bólem, ale pełna spokoju i godności. Cała Jej postać miała w sobie coś nadziemskiego - oczu od Niej oderwać nie mogłam.Słysząc serdeczne westchnienia i bolesną skargę, patrząc na prześliczną, choć pełną boleści Matkę Syna Bożego, Jej Jedynaka i ja zapłakałam, upadłam Jej do nóg i błagałam, aby mi pozwoliła iść z sobą za Jezusem Krzyż dźwigającym. Matka Najświętsza położyła ręce na mojej głowie i rzekła: "Pójdź córko moja, ale kto nas poprowadzi? Ulice zapchane ludem... Syna mojego strzeże wojsko i służalczy faryzeusze z katami... Mamy trudność, lecz zdajmy się na wolę Ojca Niebieskiego i miłość mojego Boskiego Syna, weźmiemy ją za przewodnika, a ona nas poprowadzi. Pragnę jeszcze zobaczyć mojego Boskiego Jedynaka i pożegnać się z Nim". Mówiła spokojnie, ale w Jej słowach był jakiś ogień zapalający serca, a z oczu Jej płynęły łzy, jak najpiękniejsze perły...Wtenczas nadszedł Święty Jan, który po pojmaniu Pana Jezusa, wrócił się do miasta, aby dać opiekę osieroconej, z boleści umierającej Jego Matce. Upadł Jej do nóg, ucałował ręce i rzekł: "Oto jestem, Matko Najświętsza, obmyśliłem ścieżkę boczną, którą ominiemy ulice przepełnione tłumem i zabiegniemy drogę Panu Jezusowi, będzie to już za miastem w miejscu przestronnym". Matka Najświętsza ucałowała Świętego Jana w głowę i rzekła: "Syn mój wynagrodzi Ci to stokrotnie... Przeżyjesz wszystkich Apostołów, będziesz cierpiał prześladowanie i męki, ale umrzesz naturalną śmiercią. Przed śmiercią napiszesz księgi, broniące Bóstwa Mojego Syna i przepowiadające losy Kościoła".Święty Jan, aby nie być poznanym, zmienił suknie, które miał w Ogrodzie Oliwnym podczas pojmania Pana Jezusa i zaraz wyszliśmy z domu. Zbliżało się południe. Weszliśmy na ścieżkę prowadzącą poza miasto w stronę Kalwarii, na koniec ulicy, którą prowadzono Pana Jezusa. W drodze wszyscy troje płakaliśmy i modliliśmy się o łaskę spotkania Pana Jezusa. Matka Najświętsza pomimo wycieńczenia sił szła prędko.Zdziwiona tym objawem mocy fizycznej, rzekłam z pokorą: "Matko Najświętsza, skąd masz tyle sił, że idziesz tak prędko, ja bałam się, czy będziesz mogła przebyć tę ,drogę, bom Cię widziała przed wyjściem z domu bardzo słabą, a teraz widzę, że jesteś niezwykle mocna, bo tak szybko idziesz..." Pocałowałam serdecznie w rękę Matkę Najświętszą, przepraszając Ją za poufałość.Na to Matka Najświętsza spojrzała na mnie tak słodko i dobrotliwie, że w tym spojrzeniu widziałam odbicie dobroci Najdroższego Jezusa. Po tym spojrzeniu nawiązała się serdeczna rozmowa. Matka Najświętsza dała mi taką odpowiedź: "Moc, jaką widzisz we mnie, daje mi miłość mojego Syna Jezusa. Kocham Go nad życie z dwóch względów - najpierw, że jest moim Bogiem, a Pana Boga przede wszystkim trzeba kochać i żyć jego miłością. Kto wierzy w Boga i miłuje Go serdeczną miłością, tego dusza nigdy się nie starzeje, zawsze pełna jest młodzieńczych porywów i zapału do szlachetnych czynów. Miłość Pana Boga nie tylko wiecznie odmładza duszę, ale i siły ciała podtrzymuje, często ze starców czyni młodych, z dzieci i niewiast odważnych bohaterów"."Drugim źródłem tych sił, jakie we mnie podziwiasz, to Najświętszy Sakrament, który przy Ostatniej Wieczerzy z rąk Najmilszego mojego Syna przyjęłam. Ten Sakrament osładza mi gorzkość cierpień, łagodzi smutek duszy, goi rany serca, pokrzepia ciało i dodaje odwagi. Dzięki temu Sakramentowi zniosłam mężnie mękę, którą mój Syn poniósł i zniosę ją do końca nawet pod Krzyżem umierającego Syna, gdy Jego ciało zdjęte z Krzyża trzymać będę na moim łonie i gdy to ciało zostanie w grobie, a ja po Jego śmierci zostanę samiuteńka na świecie; i to mnie nie załamie, bo chleb żywota to pokarm niebieski dla duszy. Najświętszy Sakrament przyjęty na Ostatniej Wieczerzy, doda mi sił i utrzyma przy życiu... taką właściwość ma w sobie Najświętszy Sakrament.Dziwiłaś się, jak mój Syn mógł znieść te wszystkie katusze od chwili pojmania aż dotąd, gdy wytoczono z Niego tyle krwi, a Ciało jego poszarpano na strzępy, gdy nie dano Mu posiłku dla zaspokojenia głodu i ani kropli wody dla ugaszenia pragnienia, a jeszcze obciążono Go ciężkim Krzyżem; a On żyje i ma siły, by odbyć tę uciążliwą drogę. Widziałam Go i słyszałam, z jakim zapałem przemawia do matek jerozolimskich, jak by Go nic nie bolało. Zobaczysz Go, jak zawieszony na Krzyżu będzie głosił nauki. Tę siłę żywotną daje Mu Najświętszy Sakrament, który ustanowił sam podczas Ostatniej Wieczerzy. Mój Syn, chociaż był wśród tylu okropnych męczarni, z radością będzie odchodzić z tego świata, bo Go będzie wzmacniać i rozkoszą napawać to, że odnawiać się będzie pamiątka męki i śmierci Jego w Najświętszym Sakramencie, że w Nim do końca świata mieszkać będzie, że dusze, Krwią Jego odkupione, znajdą tu pokarm, ile razy godnie szukać go będą...Znajdą napój, ile razy spragnione przyjdą i z pokorą i czystym sercem zawołają: .Panie, daj mi pić z tej krynicy Miłosierdzia Twego. Córko Moja! Czyżbyś ty dotąd żyła i wśród różnych bied pokój duszy zachowała, gdybyś Najświętszego Sakramentu codziennie nie przyjmowała! Któż cię uleczył z ciężkiej, obłożnej choroby... Kto ci daje siły obchodzić chorych, jeżeli nie Najświętszy Sakrament?""Z Najświętszego Sakramentu czerpali odwagę i męstwo Święci Męczennicy... i twoi rodacy, którzy, nie chcąc się wyrzec wiary i miłości Ojczyzny, byli skazani na wygnanie, na długie lata więzienia, a wielu na śmierć. Ci, co bywali u spowiedzi i posilali duszę Najświętszym Sakramentem, wszyscy wytrwali i nie dali się niczym przekupić. Jeszcze jedno źródło mojej siły, jaką podziwiasz - to miłość do Jezusa jako mojego Syna. Czegóż by to matka nie zrobiła dla dziecka. Matka, która ma serce prawdziwej matki, wszystko poświęci dla dziecka swego, nawet życie. A która to matka może poszczycić się takim Synem jak ja, moim Jedynakiem, Jezusem? Takiego Syna nie było, nie ma i nie będzie. - Otóż miłość moja dla Niego, ze słabej istoty, przemieniła mnie w niezwyciężoną bohaterkę.O, gdyby ludzie ukochali Boga nade wszystko i Syna, Jego Jezusa Chrystusa, który za nich się poświęcił! Gdyby do Najświętszego Sakramentu często i godnie przystępowali, mieliby siłę do zwalczania złego, żyliby cnotliwie - w przeciwnościach byliby cierpliwi, a w pomyślności pokorni - szliby za Chrystusem, jak my teraz idziemy i doszliby za Nim do Królestwa wiecznego, które On swoim Krzyżem otworzy".Przy tej rozmowie duchowej doszliśmy do miejsca, gdzie spodziewaliśmy się spotkać Pana Jezusa. - Tu było prawie pusto. Zatrzymaliśmy się. Po chwili nadszedł Pan Jezus schylony pod ciężarem Krzyża. Straż już była znużona, więc mało zwracała uwagę, kto zbliża się do Pana Jezusa. Wtedy Matka Najświętsza prędko podbiegła do Niego, wyciągnęła wychudzone ręce, białe jak śnieg, podniosła załzawione oczy, i na wskroś przenikającym głosem zawołała: "Synu mój i najdroższy Boże Wszechmocny! Miłość Twoja mnie tu przyprowadziła... aby się z Tobą przed śmiercią pożegnać. Już niedługo znikniesz mi z oczu, jedyna moja pociecho!"Schylony Pan Jezus wyprostował się i równie ze łzami zawołał: "O, Matko moja! Jakże Ci jestem wdzięczny za ten dowód miłości macierzyńskiej". Chciał mówić dalej, ale żołnierze i faryzeusze obstąpili Go i poczęli krzyczeć: "Tyś skazaniec, więc Ci nie wolno porozumiewać się z rodziną!" - i gwałtownie pociągnęli Pana Jezusa w dalszą drogę. A gdy matka Najświętsza chciała iść za Nim, odepchnięto Ją i biedna upadła. Pan Jezus to widział... i głośno ze łzami zawołał: "O, biedna moja Matko, któż Cię podniesie? Ci ludzie, co mnie otaczają, nie mają serca, nie puszczą mnie do Ciebie! Nie mogę Ci dać pomocy".W tej chwili podbiegł Święty Jan, podniósł ją i na rękach odniósł na wolne miejsce, ucałował jej ręce i ze łzami rzekł: "Matko droga! Ja Cię do samej śmierci nie odstąpię... Ty będziesz moją Matką, a ja Ci będę synem - jestem pewien, że Chrystus to zatwierdzi".Brutalne obejście się faryzeuszów z Panem Jezusem i Jego Matką okropnie mnie zabolało, zaczęłam głośno płakać i wołać: "Boże Sprawiedliwy! Ukarz zbrodniarzy za zniewagę wyrządzoną Twojemu Boskiemu Synowi i Jego Matce". Wówczas się ocuciłam, wyjęłam z książki obrazek Matki Bolesnej, ucałowałam go i odmówiłam: "Zdrowaś Maryjo, boleści pełna, módl się za grzeszników, krzyżujących Twojego Syna i raniących Twe Serce, aby się szczerze nawrócili i pokutowali. Amen".Tamże, s. 88-94
Wygląd Matki Bożej
Twarz Matki Boskiej była nieco ściągnięta i jakby ogorzała od słońca, pełna jakiegoś nadziemskiego wesela, oczy niebieskie na wskroś przenikające, włosy blond, ręce i stopy drobne i nadzwyczaj kształtne. Cała postać była tak piękna, że z żadną pięknością przedstawianą przez najzdolniejszych malarzy ani spotykaną w naturze, wśród żyjących, klasycznych piękności porównać się nie da. Jej piękność tym bardziej zachwycała, że miała jakąś nadzwyczajną powagę majestatu, połączoną z niesłychaną prostotą i naturalnością, bez żadnych pretensji. Jej powierzchowność zmuszała do głębokiego uszanowania i zarazem wzbudzała zaufanie bez granic i dziwnie pociągała ku Sobie. Była to piękność niebiańska, na określenie której brak słów. Twarz Jej trochę inaczej wyglądała w chwilach radosnych, aniżeli w chwilach smutnych i bolesnych, ale to Jej piękności niebiańskiej nie zmieniało, zawsze była "najjaśniejsza nad słońce i najśliczniejsza nad gwiazdy" jak pieśń kościelna opiewa.Tamże, s. 109-110
Sens niewoli
Dostaliście się do niewoli wskutek niezgody wewnętrznej i sprzedajności wielu waszych rodaków. Rozebrali was na kawałki, ale Pan Bóg na moją prośbę tego rozbioru nie zatwierdził. Zbliża się czas, gdy Sprawiedliwość Boska upokorzy chciwość waszych zaborców, tępicieli wiary katolickiej i nabożeństwa do Serca mojego Syna. Oni upadną, a Polska na moją prośbę będzie wskrzeszona i wszystkie jej części się złączą. Ale strzeżcie wiary i nie dopuszczajcie się niedowiarstwa... zdrady, niezgody i lenistwa, bo te wady mogą ją na powrót zgubić i to na zawsze.Tamże, s. 111.
Za http://communiocrucis.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=177&Itemid=64
Wybór religii
" Co do religii trzymajcie się tylko rzymskokatolickiej, bo ta bez zmiany od Pana Jezusa pochodzi. Inne religie są wynalazkiem ludzi niemoralnych, więc o nich nawet myśleć nie można. Jak jeden jest Bóg w Trójcy Świętej Jedyny prawdziwy, tak jedna jest tylko prawdziwa wiara, przyniesiona z Nieba przez Pana Jezusa, głoszona przez Apostołów i przechowana w Kościele rzymskokatolickim, gdzie jej stróżem jest Ojciec Święty jako Pasterz najwyższy i nieomylny w rzeczach wiary i moralności."
Za http://forum.piusx.org.pl/forum/index.php?topic=555.msg1936
Miłość do Zbawiciela
"najmilszą i najpożyteczniejszą wizytą moją było odwiedzenie P. Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie i P. Jezusa cierpiącego u chorych. Dlatego moim symbolem jest Krzyż z Różańcem; lekarstwo i pożywienie dla chorych!"
"oddaję ci serce moje, dusze moją i całą istotę moją... Tyś mój, a jam Twoja na wieki... Panie, jaką drogą mnie poprowadzisz, taką z radością pójdę... tylko o jedno proszę: wspieraj mnie swoją łaską."
"Różnych doktorów mi sprowadzacie, a o najlepszym zapomnieliście. Sprowadźcie mi księdza z Panem Jezusem..., jestem pewna, że (Jezus) mnie uleczy".
"Panie mój, ja za Tobą tęskniłam... O Jezu tyś życiem duszy mojej..., przewodnikiem i światłem wśród ciemności pielgrzymki doczesnej."
"Dusze to nabożeństwo praktykujące(adoracji Jezusa ukrytego) są milsze dla Mnie aniżeli apostoł Jan Apostoł, co na ostatniej wieczerzy położył swą głowę na moim Sercu. Jan widział Mnie osobiście, nic dziwnego, że mnie kochał i tulił się do mnie. Dusze zaś adorujące mnie widzą tylko przybytek, a jednak wierzą, że tu jestem, żywy".
"Ile razy kapłan odprawia Mszę św. w grzechu śmiertelnym, zwłaszcza w grzechu nieczystości lub pijaństwa, zawsze znoszę takie katusze."
Pan Jezus mną rządzi. Jego wola jest dla mnie wszystkim; jak przyjmowałam z radością Jego nadzwyczajne łaski, tak przyjmuję i ograniczenia tych łask i objawień."
"Panie Jezu, zamknij mnie w sercu swoim... pozwól skupić się mojej duszy, aby się gotowała na Twoje wezwanie."
W pierwszy czwartek września 1896 r., gdy Wanda odprawiała Godzinę Świętą, Pan Jezus pokazał się jej i rzekł: "Jutro spoczniesz na moim sercu, jak ulubiony mój uczeń Jan spoczął na Ostatniej Wieczerzy". Odpowiedziała: "O Najsłodszy Jezu, jakże jestem szczęśliwa, że kończy się moja doczesna pielgrzymka... że się już na wieki połączę z Tobą."
"O mój Jezu, ostatni raz całuję te rany... Już idę do Ciebie..." Po tych słowach pożegnała się ze wszystkimi i odeszła do Pana w godzinę Jego śmierci.
Za http://www.salus.salusinfirmorum.waw.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=97&Itemid=53
W drugi Piątek Wielkiego Postu roku 1872 ukazał się jej Pan Jezus w Ogrójcu i tak przemówił do niej: "Ojczyzna twoja i Kościół w tej Ojczyźnie... przez krwawą pracę i jedność bratnią dojdą do upragnionej wolności. Niech tylko naród tej wolności nie obróci w swawolę".
W piąty Piątek tegoż Postu widziała Zbawiciela dźwigającego krzyż na Kalwarię. A kiedy wraz z niewiastami jerozolimskimi litowała się Wanda nad Zbawicielem, Pan Jezus tak przemówił do niej: "Zbliżają się czasy przewrotne. Ojczyzna wasza będzie wolna od ucisków wrogów zewnętrznych, ale jq opanują wrogowie wewnętrzni. Przede wszystkim starać się będą wziąć w swe ręce młodzież szkolną i dowodzić będą, że religia w szkołach niepotrzebna, ze można ją zastąpić innymi naukami. Spowiedź i inne praktyki religijne, kontrola Kościoła nad szkołami zbyteczna, bo ścieśnia myślenia ucznia. Krzyże i obrazy religijne ze sal szkolnych będą chcieli usunąć, aby te wizerunki chrześcijańskie nie drażniły żydów. Przez młodzież pozbawioną wiary, zechcą w całym narodzie wprowadzić niedowiarstwo. Jeżeli naród uwierzy temu i pozbędzie się wiary, straci przywróconą ojczyznę. - Niechże tedy ojcowie i matki zwracają uwagę na szkoły. Niech protestują przeciwko usuwaniu wizerunków religijnych ze szkoły i przeciwko nauczycielom dążącym do zaprowadzenia szkoły bezwyznaniowej. - Nauka bez wiary nie zrodzi Świętych ani bohaterów narodowych. - Zrodzi szkodników - módl się o dobrą chrześcijańską szkołę".
Niestety tak było w Polsce przed obecną wojną. W Wielki Piątek tego samego roku Wanda była świadkiem ukrzyżowania Chrystusa i widziała jak Pan Jezus oddawał Matkę Najśw. w opiekę św. Janowi. Wtedy Pan Jezus wyrzekł te słowa: "Im więcej który naród ukocha Ją, tym więcej ode Mnie łask otrzyma i choćby przez wrogów skazany był na zagładę, nie zginie, ale odradzać się będzie".
Gdy po tym zdaniu zwróciła się Wanda do Matki Boskiej i przypomniała Jej jakiej to czci od wieków doznaje w Polsce, wtedy to Matka Najśw. tak odpowiedziała Wandzie:
"Tak, Polska niegdyś wyróżniała się nabożeństwem do mnie - to też serdecznie ją kocham. Pod moją opieką wzrastała. Nieprzyjaciół nawet silniejszych, zwyciężała. Jej oręż wsławił się wobec całego chrześcijaństwa, gdy szła do boju pod moim hasłem. Skoro otrzyma niepodległość, to niedługo powstaną przeciwko niej dawni gnębicie/e, aby ja zdusić. Ale moja m/oda armia, w Imię moje walcząca, pokona ich i odpędzi daleko i zmusi do zawarcia pokoju. Ja jej dopomogę. Dostaliście się do niewoli wskutek niezgody wewnętrznej i sprzedajności wielu waszych rodaków. - Rozebrali was na kawałki, ale Pan Bóg na moją prośbę (Matki Boskiej) tego rozbioru nie zatwierdził. Zbliża się czas, że sprawiedliwość Boska upokorzy chciwość zaborców waszych, tępicieli wiary katolickiej i nabożeństwa do Serca mojego Syna. Oni upadną, a Polska na moją prośbę będzie wskrzeszoną i wszystkie jej części będą złączone. Ale... niech strzeże wiary i nie dopuszcza niedowiarstwa... zdrady... niezgody i lenistwa, bo te wady mogą ją na powrót zgubić i to... na zawsze! Pragnę widzieć Polskę szczęśliwą, ale niech też Polacy do tego rękę przykładają... Modlę się za Polskę, za jej nabożeństwo do mnie. Modlę się za wszystkie stany... aby miłość, zalecona przez mojego Syna, zakwitła wśród was... Módlcie się wszyscy - i postępujcie drogą wskazaną wam przez mojego Syna."
Innym razem w roku 1896 w dniu Bożego Ciała rzekł Pan Jezus do Wandy:
"O jakże mnie to boli, że dawna wiara i pobożność coraz bardziej słabnie w tym narodzie, że oświeceni psują prostaczków zamiast dawać im dobry przykład. Ach, jak mi żal tego narodu. Pocieszam się tem, że w ostatnich czasach zaczęły się tworzyć wśród was stowarzyszenia Eucharystyczne, mające na celu adoracje, częste komunie święte, lecz niestety należą do nich same niewiasty starsze. A gdzież młodzież, gdzież mężczyźni, gdzie inteligencja? Czyż im nie jest potrzebna wiara i praktyki religijne? Mów komu tylko możesz, iż odrodzenie się waszej Ojczyzny, jej rozkwit, utrzymanie się w niezależności, zależy od zjednoczenia się ze mną przez życie eucharystyczne."
Ale nie dosyć na tem. W dzień Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w 1873 r. po nieszporach pozostała Wanda przed ołtarzem Matki Boskiej. Wtedy to przemówiła do niej Królowa Polski: "Uroczystość dzisiejsza niezadługo stanie się świętem waszym narodowym, bo w tym dniu odniesiecie zwycięstwo świetne nad wrogami, dążącymi do waszej zagłady. To święto powinniście obchodzić ze szczególniejszą okazałością. Moją stolicę na Jasnej Górze powinniście otaczać szczególniejszą opieką i przypominać sobie dobrodziejstwa, jakie od Boga za moją przyczyną odebraliście i jeszcze odbierać będziecie, jeżeli się wierze św. katolickiej i cnotom chrześcijańskim i prawdziwej miłości Ojczyzny, opartej na jedności i braterstwie wszystkich klas nie sprzeniewierzycie."
W uroczystość Bożego Narodzenia 1873 r. po południu na adoracji, gdy lud śpiewał kolędy, pokazała się Matka Boska z Dzieciątkiem Jezus... obok był św. Józef i Aniołowie, grono zaś św. Polaków i Polek klęczało u stóp Marii i śpiewało: "Królowo nasza wśród Cherubinów - usłysz pokorny śpiew polskich synów, co się do tronu twego wznosi i o swobodę Ojczyzny prosi." Podczas tej pieśni widziałam (pisze Wanda), że Matka Boska nachyliła się do Pana Jezusa i coś z Nim mówiła a potem do śpiewających rzekła: "Polskę kocham, bo to moje królestwo... Nie zapomnę o was, a Syn mój nie da wam zginać. Jeszcze chwila cierpienia a swobodę odzyskacie."
Zaś cztery lata później, w uroczystość Trzech Króli, dnia 6 stycznia 1877 r., w czasie wotywy, pod koniec pierwszej Ewangelii, ukazał się jej Pan Jezus jako Dziecina na jasnym obłoku stojący. W ręce trzymał kulę ziemską, nad nią świeciła nadzwyczajna gwiazda, a na kuli ziemskiej wyrysowane były różne kraje, pomiędzy nimi Polska z morzem i napisem: "Królestwo Marii." Podczas komunii kapłana podczas tejże mszy św. widziała Wanda u stóp Pana Jezusa klęczących przedstawicieli różnych narodów a pomiędzy nimi królów polskich: Mieczysława z żoną Dąbrówką, Jagiełłę z Jadwigą, Kunegundę z Bolesławem i Sobieskiego. Wtedy Pan Jezus pobłogosławił zebranych i Wanda usłyszała głos wychodzący z ust Pana Jezusa:
"Błogosławiony Naród, którego Panem jest Bóg."
A dnia 5 października 1873 r. wyrzekł Pan Jezus do Wandy następujące słowa:
"Zatknąłem pośród was krzyż, jako godło wiary, triumfu i chwały. Dałem wam Matkę moją za Opiekunkę i czegóż się boicie? - Dlaczego tak słaba wasza ufność? Pamiętajcie, że Maria, Matka moja, wszystko wam wyjednać może."
W uroczystość zaś św. Józefata, dnia 14 listopada 1893 r., widziała Wanda, jak ten św. męczennik przedstawił Panu Jezusowi tysiące pomordowanych przez Rosjan unitów, zbezczeszczone kościoły, połamane figury Pana Jezusa i Matki Najśw. i błagał: "O Jezu, Sędzio sprawiedliwy! Patrz na te ofiary pomordowane, złożone u stóp Twoich. Zmiłuj się, poskrom pychę i zawziętość okrutnego tyrana."
Na te słowa cała rzesza żyjących męczenników głośno ze łzami powtórzyła: "Upokorz wroga, urągającego prawu Boskiemu i przyrodzonemu."
Na to Pan Jezus odpowiedział: "Dzieci moje! Ja z wami cierpiałem i wlewałem w was ducha męstwa i wytrwałości, jak u męczenników pierwszych wieków. Zbliża się dzień sprawiedliwości mojej. Ten, co wydał rozkazy wymordowania was, będzie gospodarować niedługo. Jego dzieci i wnuki wymordują sromotnie jego właśni poddani, wrogowie mojego krzyża. Wasi bracia, co polegli w obronie wiary, ze słowami przebaczenia wrogom, otrzymali już nagrodę w niebie. Przyjdzie chwila, że mój Namiestnik, rządzący Kościołem, wyznaczy jeden dzień na uczczenie pamięci tych waszych braci- męczenników i wyznawców. A wy, żyjący jeszcze, okryci ranami, wytrwajcie w wierze i zachęcajcie drugich do wytrwałości a staniecie się uczestnikami chwały waszych poległych braci."
Innym razem Wanda zatopiona w modlitwie, wyrzekła następujące słowa: "Rosja rozsypie się a klasztory przetrwają burze. Rosję spotyka kara Boska, za krew przez nią przelaną, wołającą o pomstę do nieba. Straszne klęski spadną na Polskę, ale jej nie zgniotą. Polska odżyje pod opieką swej Królowej Matki Najśw. a jej wrogowie upadną." Do wszystkich:
"Polsko, Ojczyzno moja, upadnij do nóg Panu Jezusowi, który Ci wolność zapowiada. Dziękuj Mu i kochaj Go całym sercem. Bądź wierną Kościołowi jako Oblubienicy Chrystusowej a Matce Twojej, która cię zrodziła i wychowała. Stój silnie przy Kościele, broń Jego praw nadanych Mu od Boga a zwalczaj wszelkie postanowienia rządów schizmatyckich, heretyckich i żydowsko-masońskich, dążących do ograniczenia Jego wolności a nawet do Jego zagłady. Na fonie wolności Kościoła, Polsko, możesz być pewna swojej potęgi państwowej."
|
